INFO: Ładowanie...

  • www.antoni.lublin.pl - nowa strona internetowa parafii


Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej
zostało powołane do istnienia w Wielki Czwartek 1930 r.

Zatroskanie ks. Józefa. Małysiaka SDS, o rozwój misji i rekolekcji, wiązało się z kapłanami podejmującymi ten trud. Według naszego Założyciela - kapłan, nie tylko dobrze przygotowany, ale i spokojny o swoją parafię może owocnie apostołować. Doświadczenie zdobyte przez ks. J. Małysiaka podczas bycia kapłanem diecezjalnym a potem jako zakonnik, pomogło mu zrozumieć potrzebę właściwej pomocy dla kapłanów w pracy parafialnej. Uznał, że w takiej sytuacji „tylko odpowiednio wyszkolone siostry zakonne mogą tak w parafii, jak też i na plebani, być wielką pomocą dla kapłanów”. Kiedy w 1929 roku, ks. J. Małysiak udzielał w Trzebini rekolekcji zamkniętych dla panien, wspomniał o pomocy dla kapłanów. Zgłosiła się do niego Irena Parasiewicz, katechetka z Zakopanego, która zapragnęła włączyć się w nowe dzieło. Ona to jako współzałożycielka wspomagała ks. J Małysiaka w realizacji podjętego dzieła. Wzorem dla Sióstr miała być Rodzina z Betani, którą Jezus często  odwiedzał. Tam zatroskana Marta posługiwała Jezusowi, a Maria zasłuchana w Jego słowa siadała przy Nim. Siostry Betanki miały więc swoją pracą i modlitwą wspierać kapłanów.

Pierwsze Statuty a potem Regulamin napisał ks. J. Małysiak. Wskazał na cele, dla których powołał w Kościele nową rodzinę zakonną: „Celem głównym Towarzystwa Pracy Betańskiej jest własne uświęcenie Sióstr za pomocą ciągłego obcowania z Bogiem wszechobecnym, częstej a krótkiej adoracji Najświętszego Sakramentu i ciągłej, nieustannej pracy, pełnej poświęcenia się i zaparcia. Pracę tę mają Siostry Betanki wykonywać przede wszystkim na plebani i w kościołach. Na plebani mają się zająć gospodarstwem, kuchnią i bielizną, a w kościele utrzymaniem czystości i porządku, zarazem też ozdabianiem świątyni”.
Ks. J. Małysiak nie ograniczył działalności Sióstr do wymienionych zadań, ale zalecił otwartość na wszelkie formy pomocy w Kościele w zależności od próśb ks. proboszcza: „A więc Siostry Betanki, o ile będą siły odpowiednie, mają oddać się pracy w kancelarii parafialnej, w parafii zaś mogą kierować przedszkolami, charytatywnymi instytucjami, organizacjami katolickimi. (...) mogą także pracować w pałacach biskupich, seminariach duchownych i w domach zakonnych na miejscu służby świeckiej”. Siostry miały być przy kapłanach nie tylko w Polsce, ale gdy zajdzie potrzeba również „na misjach wśród pogan”.

Ze względu na główny cel zgromadzenia, którym była pomoc kapłanom, na dzień powstania ks. J. Małysiak wybrał Wielki Czwartek. Tego dnia – 17 kwietnia 1930 roku powstało nowe zgromadzenie pod nazwą Towarzystwo Służby Betańskiej w Puszczykowie koło Poznania. Zatwierdził je ówczesny Kardynał Polski – August Hlond. Zostało ono powierzone Chrystusowi Królowi Wszechświata.
Kolejne lata przyniosły rozwój liczebny Zgromadzenia. W tym czasie Dom Generalny został przeniesiony z Puszczykowa do Kielc a następnie do Nałęczowa na terenie Diecezji Lubelskiej. Po kilku latach owocnej pracy na ziemi lubelskiej ks. biskup Fulman zatwierdził 25 lipca 1939 roku Konstytucje i Statut Towarzystwa Pracy Betańskiej.
Największą radością dla Założyciela była zgoda biskupa Piotra Kałwy na składanie przez Siostry ślubów zakonnych, czasowych i wieczystych. Ten przywilej otrzymały Siostry tuż przed śmiercią swojego Założyciela – 24 czerwca 1966 roku. Dla ks. J. Małysiaka było to jakby ostateczne potwierdzenie władzy Kościoła odnośnie założonej rodziny zakonnej, był spokojny, że teraz Siostry będą stabilnym zapleczem duchowym dla kapłanów: „Obecnie zostaje troska o rozwój Betanii, aby Siostry, przyjęte do wielu diecezji w Polsce i za granicą, mogły dać Kościołowi świętemu dużo apostolstwa, i choć jedną świętą, kanonizowana Betankę!”
W związku z posoborową odnową życia zakonnego na nowo trzeba było opracować Konstytucje, które zatwierdził ordynariusz lubelski, ks. biskup Bolesław Pylak 8 grudnia 1978 r. Po wprowadzeniu nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego po raz kolejny Konstytucje i wszelkie przepisy funkcjonujące w Zgromadzeni trzeba było dostosować do obowiązującego prawa. Zatwierdzenie ks. biskupa Pylaka otrzymały 14 września 1988 r. Kolejne lata były w Zgromadzeniu czasem umacniania bogactwa duchowego i liczebnego. Rosła liczba placówek w Polsce i poza granicami. Ostatecznym potwierdzeniem Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej jako Bożego dzieła, było zatwierdzenie papieskie otrzymane 25 stycznia 1992 roku. Odtąd Siostry Betanki stały się Zgromadzeniem na prawach papieskich, to znaczy, że Kościół uznał ich charyzmat oraz potrzebę służenia Bogu i ludziom. Zatwierdzone na nowo Konstytucje wskazują na sposób realizacji apostolstwa Sióstr Betanek, przez który wspierają kapłanów w dziele ewangelizacji.

Jesteśmy wdzięczne Bogu za to, że Zgromadzenie przetrwało trudne czasy II wojny światowej a potem lata komunizmu. Swoją modlitwą ogarniamy wszystkie sprawy Kościoła, ale same również jej bardzo potrzebujemy, aby być DOBRYMI SIOSTRAMI.

Posługa Sióstr:
Obecnie Siostry z naszego Zgromadzenia pracują na terenie całej Polski: Lublin, Kazimierz Dolny, Gdańsk, Poznań, Barlinek, Gubin, Opole Lubelskie, Trzebinia, a także  poza jej granicami: w Danii, we Włoszech i w Niemczech.
Siostry posługują głównie jako:
- katechetki,
- organistki,
- zakrystianki,
- prowadzą kuchnie parafialne,
- pracują w instytucjach kościelnych,
- w domach opieki dla ludzi w podeszłym wieku.

Siostry są tam gdzie ich potrzebują kapłani. Swoją pracą a przede wszystkim modlitwą wspierają kapłanów w codziennym duszpasterstwie.

Więcej na: www.betanki.pl